Posts Tagged ‘Poesie’

“Geduld / Paciència” (Rainer Maria Rilke)

febrer 14, 2020

arbre primavera

 

Original Alemany

Man muß den Dingen
die eigene, stille,
ungestörte Entwicklung lassen,
die tief von innen kommt,
und durch nichts gedrängt
oder beschleunigt werden kann;
alles ist austragen – und
dann gebären ….

Reifen wie der Baum, der seine Säfte nicht drängt
und getrost in den Stürmen
des Frühlings steht,
ohne Angst,
daß dahinter kein Sommer
kommen könnte.

Er kommt doch !

Aber er kommt nur zu den Geduldigen,
die da sind, als ob die Ewigkeit vor ihnen läge,
so sorglos still und weit …

Man muß Geduld haben
gegen das Ungelöste im Herzen,
und versuchen, die Fragen selber lieb zu haben,
wie verschlossene Stuben,
und wie Bücher, die in einer sehr fremden Sprache
geschrieben sind.

Es handelt sich darum, alles zu leben.
Wenn man die Fragen lebt,
lebt man vielleicht allmählich,
ohne es zu merken,
eines fremden Tages
in die Antwort hinein.

Traducció al Català

S’ha de deixar que les coses
facin el seu propi
desenvolupament, tranquil,
sense destorb,
el que sorgeix de l’interior profund,
i que amb res es pot impulsar o accelerar;
tot té una gestació — i
després un donar a llum….

Madurar com l’arbre que no empeny
la seva saba
i, confiat, afronta les tempestes de la primavera,
sense tenir por
de què al darrera
cap estiu pogués arribar.

Ell arriba tanmateix!

Però només per als que són pacients,
els que estan allà com si al seu davant
hi hagués l’eternitat, tan impertèrrita i vasta….

S’ha de tenir paciència
amb el que queda per resoldre als nostres cors,
i alhora estimar les preguntes,
que són com estances tancades
o com llibres escrits
en una llengua estranya.

Es tracta de viure-ho tot.
Si vius les preguntes,
potser gradualment,
sense adonar-te’n,
un insòlit dia,
viuràs les respostes.

 

 

“La tarda / Der abend” (Mercè Blanes)

Mai 11, 2015

blue-hour-trees-silhouette-sven-brogren

Original Català

Blava.

La tarda és blava.

Els arbres s’adormen
mentre el vent, incansable, canta
les dolces cançons llunyanes.

Són cançons de tots els temps
que recorden la ja perduda infància.
Aquell moment blau.
Escolta el cor del poeta.
Avui el temps és un camí
ample i etern com mai.

Blava.

La tarda és blava

i jo m’adormo mentre
el vent, incansable, canta
les dolces cançons llunyanes.

Traducció a l’alemany – Deutsche Übersetzung

Blau.

Der Abend ist blau.

Die Bäume schlummern
während der Wind, unermüdlich, singt
sanfte, ferne Lieder.

Es sind Lieder von allen Zeiten
die an die schon vergangene Kindheit erinnern.
Jener blaue Augenblick.
Höre das Herz des Dichters.
Heute ist die Zeit ein Pfad
weit und ewig wie je.

Blau.

Der Abend ist blau

und ich schlummere während
der Wind, unermüdlich, singt
sanfte, ferne Lieder.

1er Premi de Poesia Montornès del Vallès (2004)

Harzreise im Winter / Viatge d’hivern al Harz (Wolfgang Rihm)

Setembre 19, 2014

Harz-Mountains-winter-2-Istock_x2G-600280

Text: Johann Wolfgang Goethe

Original Alemany

Dem Geier gleich,
Der auf schweren Morgenwolken
Mit sanftem Fittich ruhend
Nach Beute schaut,
Schwebe mein Lied.

Denn ein Gott hat
Jedem seine Bahn
Vorgezeichnet,
Die der Glückliche
Rasch zum freudigen
Ziele rennt;
Wem aber Unglück
Das Herz zusammenzog,
Er sträubt vergebens
Sich gegen die Schranken
Des ehernen Fadens,
Den die doch bittre Schere
Nur einmal löst.

In Dickichts-Schauer
Drängt sich das rauhe Wild,
Und mit den Sperlingen
Haben längst die Reichen
In ihre Sümpfe sich gesenkt.

Leicht ist’s folgen dem Wagen,
Den Fortuna führt,
Wie der gemächliche Troß
Auf gebesserten Wegen
Hinter des Fürsten Einzug.

Aber abseits, wer ist’s?
Ins Gebüsch verliert sich sein Pfad,
Hinter ihm schlagen
Die Sträuche zusammen,
Das Gras steht wieder auf,
Die Öde verschlingt ihn.

Ach, wer heilet die Schmerzen
Des, dem Balsam zu Gift ward?
Der sich Menschenhaß
Aus der Fülle der Liebe trank!
Erst verachtet, nun ein Verächter,
Zehrt er heimlich auf
Seinen eignen Wert
In ung’nügender Selbstsucht.

Ist auf deinem Psalter,
Vater der Lieb, ein Ton
Seinem Ohre vernehmlich,
So erquicke sein Herz!
Öffne den umwölkten Blick
Über die tausend Quellen
Neben dem Durstenden
In der Wüste!

Der du der Freuden viel schaffst
Jedem ein überfließend Maß.
Segne die Brüder der Jagd
Auf der Fährte des Wilds,
Mit jugendlichem Übermut
Fröhlicher Mordsucht,
Späte Rächer des Unbills,
Dem schon Jahre vergeblich
Wehrt mit Knütteln der Bauer.

Aber den Einsamen hüll
In deine Goldwolken!
Umgib mit Wintergrün,
Bis die Rose wieder heranreift,
Die feuchten Haare,
O Liebe, deines Dichters!

Mit der dämmernden Fackel
Leuchtest du ihm
Durch die Furten bei Nacht,
Über grundlose Wege
Auf öden Gefilden;
Mit dem tausendfarbigen Morgen
Lachst du ins Herz ihm;
Mit dem beizenden Sturm
Trägst du ihn hoch empor.
Winterströme stürzen vom Felsen
In seine Psalmen,
Und Altar des lieblichsten Danks
Wird ihm des gefürchteten Gipfels
Schneebehangner Scheitel,
Den mit Geisterreihen
Kränzten ahnende Völker.

Du stehst mit unerforschtem Busen
Geheimnisvoll offenbar
Über der erstaunten Welt
Und schaust aus Wolken
Auf ihre Reiche und Herrlichkeit,
Die du aus den Adern deiner Brüder
Neben dir wässerst.

Traducció al Català

Com el voltor
que, entre els feixucs núvols del matí,
amb les lleugeres ales, immòbils,
cerca la presa,
així voleteja la meva cançó.

Car un déu,
a cadascú ha traçat
el seu destí,
el de l’afortunat
corre de pressa vers
fites joioses;
però aquell a qui la dissort
el cor ha contret,
es resisteix inútilment
contra les barreres
de filat de bronze
que aspres tisores
només una vegada tallen.

En l’esglaiadora malesa
s’apleguen les bèsties salvatges
i, amb els pardals,
fa molt de temps que els rics
en llur propi llot s’han enfonsat.

És fàcil de seguir el carruatge
que Fortuna condueix,
i també l’avinent seguici
que, per bons camins,
va darrere el príncep.

Però, qui allà, es manté apart?
El seu camí es perd en la malesa.
Darrere seu
els matolls es clouen,
i l’herba s’aixeca de nou,
l’ermàs l’engoleix.

Ai! Qui pot guarir els dolors
a qui el bàlsam esdevingué verí?
Aquell que, de la plenitud de l’amor,
begué només odi per als humans?
Abans menyspreat i ara menyspreador,
consumeix secretament
el seu propi mèrit
en un estèril egoisme.

Si en el teu salteri,
pare de l’amor, sona encara una nota
que puguin sentir les seves orelles,
llavors, reconforta el seu cor!
Obre el seu esguard ofuscat
envers les mil fonts
que brollen vora l’assedegat
en el desert!

Tu que a tothom, joia
en sobreabundància atorgues
beneeix els companys de cacera
en el rastre de les preses
amb jovenívola exuberància,
alegre set de sang,
venjadors tardívols de la injustícia
reprimida fa anys, endebades,
amb els garrots dels camperols.

Però embolcalla el solitari
amb els teus núvols daurats!
Envolta amb verd hivernal,
fins que la rosa torni a florir,
els cabells humits,
oh amor, del teu poeta!

Amb la llustrejant torxa
l’enllumenes
de nit, per els guals
de camins impracticables,
a través d’erms paratges;
amb els mil colors de l’alba
somrius en el seu cor;
amb la mordent tempesta
el fas enlairar.
Gèlids torrents es precipiten
en els seus psalms,
i el paorós cim,
cobert de neu,
esdevé l’altar de l’agraïment més amorós,
el que amb fileres d’esperits
el fantasieig del poble coronava.

Tu restes amb el cor insondejable,
misteriosament manifest,
per damunt el món atònit
i esguardes des dels núvols
la seva abundor i magnificència
que tu, de les venes dels teus germans,
al teu costat regues.

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 12 “Alte Laute / Veus antigues”

Març 20, 2014

blossoms

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Hörst du den Vogel singen?
Siehst du den Blütenbaum?
Herz! kann dich das nicht bringen
Aus deinem bangen Traum?

Was hör’ ich? Alte Laute
Wehmüt’ger Jünglingsbrust,
Der Zeit, als ich vertraute
Der Welt und ihrer Lust.

Die Tage sind vergangen,
Mich heilt kein Kraut der Flur;
Und aus dem Traum, dem bangen,
Weckt mich ein Engel nur.

Traducció al Català

Sents cantar l’ocell?
Veus l’arbre florit?
Cor! No pot això fer-te sortir
del teu neguitós somni?

Què sento? Veus antigues
d’un melangiós, jove cor,
del temps quan jo confiava
en el món i en els seus plaers.

Aquells dies han passat,
ja no em guareix cap herba del camp
i d’aquest somni de neguit,
sols un àngel em desperta.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=Q_rpJ1mTQ38

 

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 11 “Wer machte dich so krank? / Qui t’ha fet emmalaltir tant?”

Març 19, 2014

malalt-mental-preocupacio

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Daß du so krank geworden,
Wer hat es denn gemacht?
Kein kühler Hauch aus Norden
Und keine Sternennacht.

Kein Schatten unter Bäumen,
Nicht Glut des Sonnenstrahls,
Kein Schlummern und kein Träumen
Im Blütenbett des Tals.

Daß ich trag’ Todeswunden,
Das ist der Menschen Tun;
Natur ließ mich gesunden,
Sie lassen mich nicht ruhn.

Traducció al Català

Que tu hagis caigut tan malalt,
qui ha estat doncs la causa?
No pas la freda alenada del nord
i tampoc la nit estelada.

Cap ombra dessota els arbres
i tampoc l’ardor dels raigs del sol,
cap dormitar i cap somni
en el llit florit de la vall.

Que jo porti ferides mortals,
això és obra dels homes;
la natura em permeté recobrar la salut
però ells no em deixen en pau.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=crXykQzM1jU

 

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 10 “Stille Tränen / Llàgrimes silencioses”

Març 18, 2014

rain

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Du bist vom Schlaf erstanden
Und wandelst durch die Au.
Da liegt ob allen Landen
Der Himmel wunderblau.

So lang du ohne Sorgen
Geschlummert schmerzenlos,
Der Himmel bis zum Morgen
Viel Tränen niedergoß.

In stillen Nächten weinet
Oft mancher aus dem Schmerz,
Und morgens dann ihr meinet,
Stets fröhlich sei sein Herz.

Traducció al Català

Tu has sorgit del somni
i passeges per la prada.
Allà, per damunt les contrades
el cel és d’un blau meravellós.

Mentre tu, lliure de cabòries,
dormitaves sense fatic,
el cel, fins al matí,
ha vessat moltes llàgrimes.

En nits silencioses, alguns
ploren sovint d’aflicció
i, al matí, vosaltres penseu
que el seu cor sempre està joiós.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=fytWMx4Dv3A

 

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 9 “Frage / Interrogació”

Març 17, 2014

P1070539

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Wärst du nicht, heil’ger Abendschein!
Wärst du nicht, sternerhellte Nacht!
Du Blütenschmuck! Du üpp’ger Hain!
Und du, Gebirg’, voll ernster Pracht!
Du Vogelsang aus Himmeln hoch!
Du Lied aus voller Menschenbrust!
Wärst du nicht, ach, was füllte noch
In arger Zeit ein Herz mit Lust?

Traducció al Català

Si tu no existissis, sacra llum del capvespre!
Si tu no existissis, nit lluminosa d’estrelles!
Tu, parament de flors! Tu, frondós boscatge!
I tu, muntanya, plena de severa esplendor!
Tu, cant d’ocells, des de dalt del cel!
Tu, cançó, sortint de ple del pit de l’home!
Si tu no existissis, ai! Què podria omplir encara,
en aquest temps funest, el cor de joia?

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=NTqADIdG9nk

 

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 8 “Stille Liebe / Amor silenciós”

Març 13, 2014

capvespre

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Könnt’ ich dich in Liedern preisen,
Säng’ ich dir das längste Lied.
Ja, ich würd’ in allen Weisen
Dich zu singen nimmer müd’!

Doch was immer mich betrübte,
Ist, daß ich nur immer stumm
Tragen kann dich, Herzgeliebte,
In des Busens Heiligtum.

Und daß du, was laut ich sage,
Oder preis’ in Sangeslust,
Meinest, daß ich tiefer trage
Als dich, Herz, in warmer Brust.

Dieser Schmerz hat mich bezwungen,
Daß ich sang dies kleine Lied,
Doch von bitterm Leid durchdrungen,
Daß noch keins auf dich geriet.

Traducció al Català

Si et pogués lloar en cançons,
et cantaria la cançó més llarga.
Sí, en tots els modes et cantaria
sense mai cansar-me!

Però el que sempre m’ha entristit
és que, tothora, només en silenci
et puc portar, estimada meva,
al santuari del meu cor.

I que tu, el que jo et dic en veu alta
o t’elogio en un cant joiós,
pensis que ho porto més profundament
que tu, cor meu, al meu càlid pit.

Aquest sofriment m’ha obligat
a cantar aquesta petita cançó,
però estic envaït d’una amarga recança
que encara mai cap t’hagi arribat.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=3V_gwiUQ4iU

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 7 “Wanderung / Partença”

Març 6, 2014

crosses-at-sunset-489

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Wohlauf und frisch gewandert ins unbekannte Land!
Zerrissen, ach zerrissen, ist manches teure Band.
Ihr heimatlichen Kreuze, wo ich oft betend lag,
Ihr Bäume, ach, ihr Hügel, oh blickt mir segnend nach.

Noch schläft die weite Erde, kein Vogel weckt den Hain,
Doch bin ich nicht verlassen, doch bin ich nicht allein,
Denn, ach, auf meinem Herzen trag’ ich ihr teures Band,
Ich fühl’s, und Erd und Himmel sind innig mir verwandt.

Traducció al Català

Bo i acabat d’arribar al país desconegut!
Esquinçats, ai! molts estimats vincles s’han esquinçat.
Vosaltres, creus del meu país, a les que jo sovint pregava,
vosaltres, arbres, ai! vosaltres, turons, oh! seguiu-me amb la mirada i beneïu-me

L’ample món encara dorm, cap ocell desperta el boscatge,
però no estic abandonat, no estic sol,
car, al meu cor, porto el seu estimat vincle,
el sento, i el cel i la terra estan íntimament amb mi emparentats.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=3IVbcETYdCQ

 

Zwölf Gedichte von Justinus Kerner op. 35 / Dotze poemes de Justinus Kerner op. 35 (Robert Schumann): No. 6 “Auf das Trinkglas eines verstorbenen Freundes / Al vas d’un amic difunt”

Març 5, 2014

got de vi

 

Text de: Justinus Kerner

Original Alemany

Du herrlich Glas, nun stehst du leer,
Glas, das er oft mit Lust gehoben;
Die Spinne hat rings um dich her
Indes den düstren Flor gewoben.

Jetzt sollst du mir gefüllet sein
Mondhell mit Gold der deutschen Reben!
In deiner Tiefe heil’gen Schein
Schau’ ich hinab mit frommem Beben.

Was ich erschau’ in deinem Grund
Ist nicht Gewöhnlichen zu nennen.
Doch wird mir klar zu dieser Stund’,
Wie nichts den Freund vom Freund kann trennen.

Auf diesen Glauben, Glas so hold!
Trink’ ich dich aus mit hohem Mute.
Klar spiegelt sich der Sterne Gold,
Pokal, in deinem teuren Blute!

Still geht der Mond das Tal entlang,
Ernst tönt die mitternächt’ge Stunde.
Leer steht das Glas! Der heil’ge Klang
Tönt nach in dem kristallnen Grunde.

Traducció al Català

Tu, vas esplèndid, ara estàs buit,
vas, que ell sovint aixecava amb joia;
entretant l’aranya ha teixit,
al teu voltant, el seu llòbrec crespó.

Ara t’has d’omplir pe a mi
clar com la lluna, amb l’or de les vinyes alemanyes!
Esguardo l’esplendor sagrada del teu fons
amb pietós tremolor.

El que he vist en el teu fons
no es pot anomenar com sòlit.
Però se m’ha fet clar en aquest moment
que res pot separar un amic del seu amic.

A aquesta creença, oh vas tan amable!
Amb gran coratge bec de tu fins la darrera gota.
Clar es reflexa l’or de les estrelles,
oh copa, en la teva preciosa sang.

La lluna es mou en silenci al llarg de la vall,
greument toquen a mitjanit.
El vas està buit! Els tocs sagrats
ressonen en el fons de cristall.

 

Per escoltar la cançó aneu a l’enllaç:

https://www.youtube.com/watch?v=Rb70uRKyPQM