Text: Johann Wolfgang Goethe
Original Alemany
Dem Geier gleich,
Der auf schweren Morgenwolken
Mit sanftem Fittich ruhend
Nach Beute schaut,
Schwebe mein Lied.
Denn ein Gott hat
Jedem seine Bahn
Vorgezeichnet,
Die der Glückliche
Rasch zum freudigen
Ziele rennt;
Wem aber Unglück
Das Herz zusammenzog,
Er sträubt vergebens
Sich gegen die Schranken
Des ehernen Fadens,
Den die doch bittre Schere
Nur einmal löst.
In Dickichts-Schauer
Drängt sich das rauhe Wild,
Und mit den Sperlingen
Haben längst die Reichen
In ihre Sümpfe sich gesenkt.
Leicht ist’s folgen dem Wagen,
Den Fortuna führt,
Wie der gemächliche Troß
Auf gebesserten Wegen
Hinter des Fürsten Einzug.
Aber abseits, wer ist’s?
Ins Gebüsch verliert sich sein Pfad,
Hinter ihm schlagen
Die Sträuche zusammen,
Das Gras steht wieder auf,
Die Öde verschlingt ihn.
Ach, wer heilet die Schmerzen
Des, dem Balsam zu Gift ward?
Der sich Menschenhaß
Aus der Fülle der Liebe trank!
Erst verachtet, nun ein Verächter,
Zehrt er heimlich auf
Seinen eignen Wert
In ung’nügender Selbstsucht.
Ist auf deinem Psalter,
Vater der Lieb, ein Ton
Seinem Ohre vernehmlich,
So erquicke sein Herz!
Öffne den umwölkten Blick
Über die tausend Quellen
Neben dem Durstenden
In der Wüste!
Der du der Freuden viel schaffst
Jedem ein überfließend Maß.
Segne die Brüder der Jagd
Auf der Fährte des Wilds,
Mit jugendlichem Übermut
Fröhlicher Mordsucht,
Späte Rächer des Unbills,
Dem schon Jahre vergeblich
Wehrt mit Knütteln der Bauer.
Aber den Einsamen hüll
In deine Goldwolken!
Umgib mit Wintergrün,
Bis die Rose wieder heranreift,
Die feuchten Haare,
O Liebe, deines Dichters!
Mit der dämmernden Fackel
Leuchtest du ihm
Durch die Furten bei Nacht,
Über grundlose Wege
Auf öden Gefilden;
Mit dem tausendfarbigen Morgen
Lachst du ins Herz ihm;
Mit dem beizenden Sturm
Trägst du ihn hoch empor.
Winterströme stürzen vom Felsen
In seine Psalmen,
Und Altar des lieblichsten Danks
Wird ihm des gefürchteten Gipfels
Schneebehangner Scheitel,
Den mit Geisterreihen
Kränzten ahnende Völker.
Du stehst mit unerforschtem Busen
Geheimnisvoll offenbar
Über der erstaunten Welt
Und schaust aus Wolken
Auf ihre Reiche und Herrlichkeit,
Die du aus den Adern deiner Brüder
Neben dir wässerst.
Traducció al Català
Com el voltor
que, entre els feixucs núvols del matí,
amb les lleugeres ales, immòbils,
cerca la presa,
així voleteja la meva cançó.
Car un déu,
a cadascú ha traçat
el seu destí,
el de l’afortunat
corre de pressa vers
fites joioses;
però aquell a qui la dissort
el cor ha contret,
es resisteix inútilment
contra les barreres
de filat de bronze
que aspres tisores
només una vegada tallen.
En l’esglaiadora malesa
s’apleguen les bèsties salvatges
i, amb els pardals,
fa molt de temps que els rics
en llur propi llot s’han enfonsat.
És fàcil de seguir el carruatge
que Fortuna condueix,
i també l’avinent seguici
que, per bons camins,
va darrere el príncep.
Però, qui allà, es manté apart?
El seu camí es perd en la malesa.
Darrere seu
els matolls es clouen,
i l’herba s’aixeca de nou,
l’ermàs l’engoleix.
Ai! Qui pot guarir els dolors
a qui el bàlsam esdevingué verí?
Aquell que, de la plenitud de l’amor,
begué només odi per als humans?
Abans menyspreat i ara menyspreador,
consumeix secretament
el seu propi mèrit
en un estèril egoisme.
Si en el teu salteri,
pare de l’amor, sona encara una nota
que puguin sentir les seves orelles,
llavors, reconforta el seu cor!
Obre el seu esguard ofuscat
envers les mil fonts
que brollen vora l’assedegat
en el desert!
Tu que a tothom, joia
en sobreabundància atorgues
beneeix els companys de cacera
en el rastre de les preses
amb jovenívola exuberància,
alegre set de sang,
venjadors tardívols de la injustícia
reprimida fa anys, endebades,
amb els garrots dels camperols.
Però embolcalla el solitari
amb els teus núvols daurats!
Envolta amb verd hivernal,
fins que la rosa torni a florir,
els cabells humits,
oh amor, del teu poeta!
Amb la llustrejant torxa
l’enllumenes
de nit, per els guals
de camins impracticables,
a través d’erms paratges;
amb els mil colors de l’alba
somrius en el seu cor;
amb la mordent tempesta
el fas enlairar.
Gèlids torrents es precipiten
en els seus psalms,
i el paorós cim,
cobert de neu,
esdevé l’altar de l’agraïment més amorós,
el que amb fileres d’esperits
el fantasieig del poble coronava.
Tu restes amb el cor insondejable,
misteriosament manifest,
per damunt el món atònit
i esguardes des dels núvols
la seva abundor i magnificència
que tu, de les venes dels teus germans,
al teu costat regues.